De mens is een wezen dat leeft en slechts kan leven in termen van “betekenis”. Hij moet deze betekenis zelf creëren, daar hij leeft in een wereld (universum) zonder intrinsieke betekenis.
Deze wereld/dat universum is onderhevig aan de natuurwetten, die bestaan ook al heeft de mens daar niet naar gekeken. De mens wil deze wetten echter ontdekken en verklaren; de mens is een nieuwsgierig wezen.

Met de betekenis (misschien is zingeving een beter woord) ligt dat anders.
De wereld van de mens bestaat niet alleen uit rotsen, continenten, oceanen, bomen, maar ook uit in onze verbeelding vastgestelde cosmologieën, instituties, waarden en normen. We creëren ideeën als goed en kwaad, democratie en communisme, engelen en demonen, hemel en hel en goden.

Deze betekenis wordt door de mens zelf geconstrueerd (bedacht) en geaccepteerd; “Zonder mens geen betekenis”. Zodra deze betekenis door een gemeenschap wordt geaccepteerd leeft ze daarnaar.
Deze ideeën moeten worden bedacht en onderhouden (in stand worden gehouden) c.q. worden verdedigd in een wereld waarin steeds meer alternatieven zijn, alternatieven die deze ideeën kunnen falsificeren. Voor het in stand houden van deze fantasieën zijn mensen vaak bereid strijd te voeren

De moderne mens produceert een systeem dat alleen de eigen besluiteloosheid reproduceert: “Twitter me wat je doet, en verder doen we niets”.

Het nieuwe menstype lijkt hooguit te bestaan uit de bezoekers van elkaars nutteloosheid en nietszeggendheid, van elkaars culturele en artistieke eenzaamheid.
Wat betekent uniek-zijn vandaag anders dan schaamteloos je waardeloosheid communiceren
(Of je waardeloze schaamteloosheid, zoals bij de meeste hedendaagse installatie- en performancekunstenaars)
De grondtoon van de sociale media is: “Ik moet helemaal niets”.

Door de wetenschap zijn we op de toekomst gericht.
Wij kunnen wat de Romeinen niet konden: Wij zijn in staat te leven zonder verleden, of zonder de mythe van het verleden, omdat wij zelf een nieuw soort verleden zijn.

De antieke mens stelde zichzelf tot levenstaak zijn waarde te bewijzen tegenover de illustere voorvaderen.
De waarde van de moderne mens is wat hen/haar vanuit de immanente toekomst wordt toegeschreven.

Onze deelname aan het sociale verkeer is versnipperd: accounts, tags, sociale media.
Het onovertroffen vermogen van de hedendaagse cultuur geheel en al op te gaan in de actualiteit vormt tegelijk haar fatale onmacht.
De harmonie van de sociale media is een schone schijn. Eronder woelt en woedt de singuliere disharmonie van een alledaagse hedendaagsheid.

Kortom: er zijn geen gemeenschappelijke wortels (verleden) meer waardoor de saamhorigheid is verdwenen: Thatcher zei het al: “Er is geen maatschappij, geen collectief, er zijn slechts individuen”

In het begin (de vroeg moderne tijd) was het belang van het individu ondergeschikt aan het groepsbelang. De groep moest overleven. Dat veranderde langzaam. De opkomst van de steden (Italië, Renaissance) en de wetenschappelijke revolutie (eerste 14e eeuw, tweede 16e eeuw) deed hierin een kentering ontstaan. Het belang van het individu kwam steeds meer op de voorgrond. Handel, commerciële economie speelde een grote rol.
Nu is de vraag veel meer: wat kan de groep betekenen voor mijn individuele belang?

De afstand van de goden tot de mens werd steeds groter. God kwam veraf te staan van de mens.
De profiteurs werden in bedwang gehouden door groepscontrole, toen door een strenge toezicht houdende god die na afloop met je afrekende.
Nu kunnen we de vraag stellen: “Wie houdt er nu toezicht op profiteurs?”
Niemand, of niet voldoende. Dat ondermijnt de saamhorigheid.

Wilt u betekenis geven aan uw leven? in een vertrouwde omgeving een zingevingsmethode die met van rituelen en symbolen leidt tot zelfontplooiing, broederschap en daardoor een betere samenleving.
Zoek en u zult vinden